Er was eens, in een land hier ver vandaan, een animatiestudio. Ze waren enorm groot en de beste in hun vak. Maar de tijden veranderden en ze besloten de handgetekende animatie, waarmee ze zo beroemd waren geworden, opzij te zetten. Voortaan zouden ze zich op computeranimatie richten, wat deels lukte. Maar toch knaagde het bij het bedrijf en mede door hun belangrijkste wapen genaamd Pixar besloten ze terug te keren naar hun roots. Het resultaat werd The Princess and the Frog.

Komt de titel van deze film u bekend voor? Dat kan kloppen, want de broeders Grimm schreven een sprookje met een vergelijkbare titel, namelijk de kikkerkoning. In deze film loopt het allemaal net iets anders. Door een verwarring is het niet een prinses maar een serveerster die de prins kust, met als gevolg dat ze zelf óók in een kikker verandert. Weggejaagd om wat ze zijn komen de prins en de serveerster terecht in de moerassen van New Orleans, waar heel toevallig de oplossing van hun probleem blijkt te liggen.


De nieuwe versie van het bekende sprookje is in het eerste deel redelijk uniek voor een tekenfilm. Zorgvuldig wordt het verhaal uitgesponnen en de makers zorgen ervoor dat de personages in de problemen komen waar ze moeten uitkomen. Besteedde Disney in Beauty and the Beast niet veel tijd aan de introductie van zijn personages, nu neemt men rustig de tijd om achtergronden en beweegredenen uit te diepen. Enerzijds is dit jammer doordat het onnodig veel tijd lijkt te kosten, anderzijds is het een goede zet geweest, omdat het het verhaal er behoorlijk rijk aan inhoud op maakt. Zeker aangezien de rest van de film die inhoud soms een beetje mist. Ondanks deze vernieuwingen ligt de film gelukkig geheel in de lijn van voorgaande films van Disney.

Alleen de slechterik van dienst blijft teveel in mysterie gehuld. Zo duurt het vrij lang voordat de kijker weet wat zijn snode bedoelingen zijn, wat afbreuk doet aan zijn charmante maar heerlijk slechte karakter. Dit komt mede doordat hij naar verhouding weinig tijd krijgt om zijn gemene rol te spelen zoals bijvoorbeeld Jafar in Aladdin dat kreeg. Daarnaast zijn de gevaren die de prins en de serveerster tegenkomen nergens echt gevaarlijk, zelfs niet voor een Disneyfilm. Slechts zelden is de film écht spannend, doordat veel avonturenscènes vooral een komische inslag hebben. Eigenlijk zijn slechts een paar scènes echt problematisch voor de personages, al mag dat de pret niet drukken. Tevens zijn deze stukjes voor de jeugdige kijkers misschien een beetje te eng. Maar in die scènes komen de slechte elementen, zoals de slechterik zelf, uiteindelijk wel het beste tot zijn recht.

Op dit gebrek aan gevaar na is er eigenlijk weinig mis met The Princess and the Frog. De animaties zijn prachtig en de boodschap is helder zonder storend te zijn. Ook de personages zijn kleurrijk en divers, van de verwende rijkeluisdochter met grote boezem tot de trompetspelende alligator, die zijn kunsten overigens te danken heeft aan componist Terence Blanchard. Natuurlijk zou je kunnen opmerken dat er wel erg veel personages in de film zitten, maar een kniesoor die daarop let, want allemaal dragen ze iets bij aan het avontuur waarin ze zijn beland.


Uiteraard mag ook de muziek niet ontbreken. De film speelt zich af in en rond New Orleans en dat is in alle opzichten te merken. Zowel in het verhaal als in de muziek en de prachtige beelden die daarbij horen, New Orleans swingt de pan uit met de typische jazzmuziek. Componist en zanger Randy Newman heeft voor de verandering zijn beste beentje voor gezet en je staat bijna mee te dansen op de heerlijke geluiden die hij tot één geheel heeft samengesmolten. De animators hebben dit afgemaakt met de gebruikelijke danspassen, waarin heel wat personages en voorwerpen passeren. De finale hiervan is niet altijd even goed getimed en er wordt ternauwernood voorkomen dat er verzadiging optreed, maar wederom is het slechts een kniesoor die daarop let.

Al bij al is The Princess and the Frog een film die gezien mag worden. Hij swingt, kent een beetje romantiek, een goed uitgesponnen verhaal, veel vrolijkheid en leuke karakters die in de Nederlandse versie ouderwets goed zijn ingesproken. Minpunten zoals plotgaten, timing en het gevaargehalte van de film zijn er zeker, maar eigenlijk heeft Disney zich met deze film in één klap weer teruggebracht in de richting waar ze vandaan kwamen en hóren. Mocht Roy Disney de film voor zijn dood hebben gezien, dan zal hij ongetwijfeld vredig zijn gestorven in de wetenschap dat het bedrijf van zijn oom ondanks zijn problemen met bestuur weer op de goede weg is. En dat zouden wij dan alleen maar kunnen beamen.