Monsters zijn van alle tijden. Er gaan dan ook altijd wel verhalen over ze de ronde. Grote apen, dino's, wezens met enorme klauwen, vampiers, zombies, moerasmonsters en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Het is niet meer dan logisch dat er met de uitvinding van de film ook direct rolprenten over deze vertellingen kwamen. En wanneer men de tijd er rijp voor acht, dan krijgen die films een remake. In het geval van deze recensie gaat het over... The Wolfman.

In The Wolfman keert Lawrence Talbot (Benicio del Toro) na lange tijd terug naar zijn ouderlijk huis, om daar de verdwijning en dood van zijn broer Ben te onderzoeken. Al snel ontdekt hij dat Ben niet de enige is die dit is overkomen en dat er verschillende geruchten de ronde doen in het dorpje. Zijn het de zigeuners? Is het een beest? Een gek misschien? Angst heerst onder de simpele dorpelingen. En dan komt Lawrence tot een onthutsende ontdekking die de rest van zijn leven zal beïnvloedden.


Zoals al vermeld in de intro is The Wolfman geen originele film. Het is een remake van de gelijknamige film uit 1941, die net zoals nu is gemaakt door filmstudio Universal. Men heeft bij deze nieuwe versie goed naar het origineel gekeken, want veel elementen zijn hetzelfde. De man die terugkeert, het landhuis waar het zich afspeelt en diverse andere punten zijn overgenomen. Alleen de tijdsgeest is verplaatst van 1941 naar 1880. Dit maakt in theorie de setting net iets griezeliger en authentieker.

Helaas is dat eerste in de praktijk niet zo goed gelukt. Hoewel de film redelijk donker van toon en kleur is, is de rest niet echt griezelig te noemen. En dat ondanks enkele geslaagde schrikeffecten, wonden, afgerukte lichaamsdelen en organen die met de nodige details worden getoond. Ook de wolvenman zelf is, wanneer hij vol ornaat in beeld komt, minder indrukwekkend dan de scènes waarin we hem maar vaag zien en iedereen in rep en roer is, al is het resultaat zeker niet slecht.

Gelukkig bevat The Wolfman genoeg andere elementen om dit gebrek aan echte horror goed te maken. Zo zien we de inmiddels 72-jarige Anthony Hopkins uitstekend acteren als vader, is de sfeer zeer geslaagd, het verhaal is gevarieerd en de actiescènes zijn meer dan in orde. Ook Hugo Weaving in de rol van inspecteur Abberline is zeer te genieten. Hoewel hij eerst nogal overkomt als een ouderwetse versie van Mr. Smith, weet hij de rol zich snel genoeg eigen te maken en zet hij een heerlijk nonchalante inspecteur neer bij wie de schrik er goed in zit wanneer dat nodig is. En natuurlijk mag ook Benicio del Toro, die gemiddeld drie uur in de make-up moest voor zijn rol, niet vergeten worden. Hij past met zijn kenmerkende hoofd helemaal in het oude Engeland en acteert er ook passend naar.


Naast de eerder genoemde tekortkomingen bevat de film niet al te veel diepgang. Hoewel Lawrence zich duidelijk bewust is van de problemen waar hij mee kampt, zien we hem eigenlijk alleen overleven. Slechts zelden lijkt hij echt een probleem te hebben met wat zijn aandoening aanricht. Dit is in zekere zin een minpunt te noemen, maar ook weer geen ramp aangezien er wel weer andere emotie in de film zit. Dit is tevens omdat de film je er door het tempo simpelweg de tijd voor geeft om je er om te bekommeren. Dat tempo is overigens ook het grootste pluspunt van de film, ondanks dat de film veel vrij korte maar krachtige scènes kent. Vanaf de eerste seconde wordt de kijker meegesleurd in het verhaal.

The Wolfman is een hedendaagse variant op de klassieke film uit 1941. Hoewel de periode waarin het zich afspeelt is verplaatst naar 1880, is de film verhaaltechnisch flink geüpgraded naar de huidige normen. Dit maakt de productie tot een genietbare en vermakelijk film. Het is echter nog niet zeker dat hij het genre uit het slop zal halen, doordat echte horror deels ontbreekt. Maar al bij al is het een goede poging, en dat is ook wat waard.