Biografische films zijn de ideale manier voor zowel regisseurs als acteurs om te tonen wat ze kunnen. Er wordt doorgaans een bekend verhaal verteld, maar de manier waarop is waar je als filmmaker op kan vallen tussen het gros van de bioscoopfilms. Clint Eastwood heeft de taak op zich genomen om een film te maken over Nelson Mandela, maar in tegenstelling tot de meeste films uit het genre zien we de hoofdpersoon hier slechts gedurende een hele korte periode uit zijn leven.

Alles draait in de film om het WK rugby uit 1995. Mandela was net president geworden van Zuid-Afrika en hij was erop gebrand om het toernooi te gebruiken als podium voor zijn boodschap van naastenliefde. Hij begon zich persoonlijk te bemoeien met het team en dit waargebeurde verhaal vormt de basis van de film.


Hoewel, verhaal... Daar valt bijna niet van te spreken. We zien een opeenvolging van wedstrijden met af en toe wat beelden van Mandela tussendoor, maar nergens is er echt spanning of gevaar merkbaar. De enige rode draad is de weg naar het wereldkampioenschap, maar de invloed van de mensenrechtenstrijder is vrijwel afwezig.

Even zien we Matt Damon als de captain van het team de oude cel van Mandela bezoeken, maar veel meer van de geschiedenis zien we niet. Het zou veel interessanter zijn om meer te focussen op deze belangrijke persoon uit de geschiedenis, nu is het gewoon de zoveelste sportfilm geworden met een voorspelbaar verloop. Nelson Mandela is een persoon met een ontzettend belangrijke historie, maar die kans is volledig onbenut gebleven.


In Morgan Freeman is wel de perfecte persoon gevonden om de leider gestalte te geven. In interviews gaf de acteur ooit al aan af en toe aangezien te worden voor Mandela, en het is niet moeilijk om te zien waarom. Helaas krijgt hij weinig tijd om een echt personage neer te zetten, ondanks zijn sterke acteerprestatie. Matt Damon zet François Pienaar redelijk goed neer, maar het is helaas weinig bijzonders. Zijn Oscarnominatie is dan ook lichtelijk overdreven.

Clint Eastwood heeft dus helaas een wat mindere film afgeleverd dan we gewend zijn van hem. Het is toch wel enigszins verbazingwekkend dat juist hij een film maakt die zo ontzettend eendimensionaal is. Gelukkig maakt hij vaker goede dan slechte films, dus we geven hem het voordeel van de twijfel, maar Invictus is helaas toch echt een kleine misser.