De oorlog in Irak begon ooit als vredesmissie, maar gaandeweg werd steeds duidelijker dat de Amerikaanse regering de rest van de wereld met leugens mee heeft gesleurd richting de huidige negatieve situatie. Een belangrijk punt hierbij was dat Saddam Hoessein volgens satellietbeelden massavernietiginswapens zou hebben en dit trok diverse andere landen over de streep om mee te helpen bij de bevrijding van het land.

Inmiddels weten we wel beter, de wapens zijn nooit gevonden en de situatie in het land is er na zeven jaar van oorlog nog steeds slecht aan toe. Het heeft even geduurd voordat Hollywood het aandurfde om grote films te maken over de oorlog, maar inmiddels zijn er al diverse grote producties verschenen. The Hurt Locker toonde ons de situaties waar de soldaten mee te maken krijgen en won daarmee diverse Oscars, maar Paul Greengrass wilde ons een ander aspect tonen: de gefaalde zoektocht naar de massavernietigingswapens.


We volgen Matt Damon als Roy Miller, een officier die belast is met de zoektocht naar de wapens. Keer op keer blijkt de informatie die hij krijgt niet te kloppen en de frustratie slaat bij hem toe. Wanneer ook nog eens blijkt dat zijn meerderen niet van plan zijn hier iets aan te doen, besluit hij het heft in eigen handen te nemen. Zijn zoektocht leidt hem naar de onthulling van een groot complot waarbij de hele wereld is bedrogen.

Dit is een interessant uitgangspunt, maar helaas laat Greengrass dit afglijden naar een teleurstellend einde. Nergens wordt echt duidelijk wat er precies echt is en welk deel fictie, maar dat er feiten uitvergroot zijn is duidelijk. Het zorgt er toch een beetje voor dat je als kijker niet echt uitkijkt naar de rest van het verhaal, je wilt gewoon de volgende actiescène zien en dat is toch niet de bedoeling.

Gelukkig zit het met die stukken wel goed, zoals we mogen verwachten van de regisseur zijn de shootouts explosief en indringend. Dat komt met name door het intense camerawerk, wat de film nog meer doet doet lijken op een vierde deel over Jason Bourne. Die vergelijking kan je simpelweg niet overslaan, in alles zie je elementen terug van die reeks. Is dat slecht? Zeker niet, maar iets meer eigen identiteit had de film goed gedaan.


Iets wat de makers goed deden bij die films was de ontwikkeling van de karakters, hier zijn ze zo ééndimensionaal als je ze maar kan krijgen. Het is direct vanaf het begin al duidelijk wie de slechterik is, en het feit dat je als kijker al deels weet hoe het af gaat lopen maakt het ook niet spannender. Als een film als dit het echt puur van de actiescènes moet hebben, dan weet je dat er ruimte was voor verbetering.

Gelukkig is er wel wat goed acteerwerk te bespeuren, met name Brendan Gleeson en Khalid Abdalla als een helpende Irakees zijn leuk om naar te kijken. Damon speelt zijn rol verdienstelijk, maar iemand anders had hetzelfde kunnen doen. Het is zonde dat het talent van Amy Ryan niet ten volle benut wordt, de journaliste die ze speelt krijgt veel te weinig te doen. De film krijgt een nipte voldoende, maar dit zit hem vooral in de redelijk goed uitgevoerde actiestukken. Van het verhaal moet de film het niet hebben, en dat is toch lichtelijk verrassend.