Er zijn van die acteurs die we in Nederland veel te weinig op het grote scherm kunnen bewonderen. De Franse acteur Jean Reno is er zo een. Ondanks een lange lijst met films op IMDb zien we hem relatief zelden in de bioscoop, en als het al gebeurt is dat doorgaans niet altijd in de beste producties. Gelukkig is daar nu verandering in gekomen met The Immortal, of op zijn Frans L'immortel. Al komt dat waarschijnlijk voornamelijk dankzij het feit dat Luc Besson, die ook in Nederland een zeker aanzien geniet, als producer op de lijst staat.

The Immortal is het verhaal van de fictieve Marsseilese maffiabaas Charly Matteï. Hij is gestopt en heeft zich aan een eerlijk leven gewijd waarin zijn familie op de eerste plaats komt. Maar zoals hij zelf al vrij snel opmerkt, "Als je er eenmaal inzit, kom je er nooit meer uit". Zodoende wordt hij met 22 kogels neergeschoten. Op wonderbaarlijke wijze overleeft hij dit en hoewel hij het geweld heeft afgezworen kan hij uiteindelijk niet anders dan de daders ter verantwoording roepen. Alleen zo denkt hij definitief te kunnen ontsnappen aan het geweld.

Zoals we in de inleiding al schreven is dit eindelijk weer een film met Jean Reno, hij speelt de rol van ex-maffiabaas met verve. Na de bijzonder sterke opening is het direct aannemelijk dat hij geen keiharde figuur meer is, maar iemand die klaar is met al dat maffiagedoe en leeft voor zijn familie. Dat komt ook terug na de aanslag die hij op wonderbaarlijke wijze overleeft. Charly neemt geen wraak omdat dat nou eenmaal hoort, maar omdat hij zijn familie wil beschermen. Dit resulteert in verschillende prachtige scènes.


Reno is echter niet de enige acteur die hier behoorlijk zijn best doet. Ook Kad Merad, bekend uit Bienvenue chez les ch'tis, zet een goed beentje voort in zijn eerste rol als slechterik. Hoewel hij er precies hetzelfde uitziet als altijd (half kale kop, vaag baardje). Hij is het tegenovergestelde van Reno, een echte maffiabaas die niets schuwt om zijn doel te bereiken, zelfs het nodige geweld niet. Hij kent geen eer, in tegenstelling tot zijn tegenpool met wie hij een half-vriendschappelijke relatie onderhoudt maar wie hij ondertussen ook wil neerknallen. Hij is, om het zachtjes uit te drukken, gewoon gemeen. Merrad speelt de rol echter een beetje over de top, iets waar in het grote geheel redelijk mee te leven valt. Het had echter niet veel gescheeld of dat was niet het geval geweest.

Om Reno en Merad heen staat een uitgebreide cast, die zeker niet onverdienstelijk te werk gaat. Dit komt echter ook door een aardig script, dat de makers baseerden op de echte maffiabaas "Jacky Le Mat" (ook wel de laatste echte don van Marseille genoemd) die eveneens 22 kogels overleefde.

Na de schietpartij onderzoekt de film wat er in Mattei omgaat behalve wraak, wat stof lijkt voor de rest van de film. Helaas is dat niet zo en gaat het verder toch vooral om wraak. Gelukkig gaat dat wel met het gevoel en de eer van de hoofdpersoon, maar misschien was het interessant geweest als men had overwogen een ander pad in te slaan. Al kon men anderzijds eigenlijk ook niet uit onder het wreken, wat hier niet eens zó slecht is uitgewerkt door de motieven van de personages, verschillende verhaallijnen en het redelijk sterke spel van de acteurs.


Men koos dus voor het wraakscript, en daar horen bepaalde elementen bij. Wat kan een wraakfilm over de maffia dan ook zonder geweld? Eigenlijk niets. Het is dan ook absoluut aanwezig in The Immortal. Het is redelijk spaarzaam, maar als het er is dan is het heftig. Zonder echt op details in te willen gaan kunnen we zeggen dat het niet iets is voor tere zieltjes. Dit komt niet alleen door de kracht van suggestie, maar ook door het beeld waarin bloed een redelijke rol speelt.

Overigens is het beeld het merendeel van de tijd ruim in orde. Marseille en zijn omgeving worden getoond in al hun schoonheid, tot de meest duistere plekken aan toe. De beelden ademen iets uit, of ze nou actie bevatten of een monoloog van Reno tegen een zwerfkat die bedelt om wijn. Het heeft iets. En dat iets wordt ondersteund door prachtige muziek van Klaus Badelt, die eerder wordt geassocieerd met actievolle muziek dan met de afwisselende soundtrack die we hier horen, welke is gemengd met bestaande klassiekers zoals La Vie en Rose van Edith Piaf.

Al bij al is The Immortal, die elders in de wereld wordt uitgebracht onder de titel 22 bullets, geen slechte film. Het is een maffiaverhaal dat beklijft, maar duidelijk niet voor iedereen is weggelegd. Dat komt bijvoorbeeld doordat het tempo toch anders is dan bij de gemiddelde Amerikaanse film en door de rauwheid van de beelden. Het acteerwerk is goed en het scenario had misschien wat korter gekund, maar al met al is deze film zeker de moeite waard.