De Roemeense cinema is de laatste jaren enorm in opkomst, films als Katalin Varga, California Dreamin' en 4 Months, 3 Weeks and 2 Days gooiden hoge ogen op de diverse filmfestivals en laatstgenoemde won in Cannes zelfs een Gouden Palm. In 2007 debuteerde Corneliu Porumboiu indrukwekkend met 12:08 East of Bucharest, en met zijn tweede film wil hij laten zien dat hij voorgoed een plekje verdient tussen de interessantste regisseurs van deze tijd.

In tegenstelling tot de komische noot in zijn debuut is Police, Adjective een redelijke serieuze film geworden, hoewel de zwarte humor hier en daar niet ontbreekt. Alles draait om de politieagent Cristi die belast is met de taak om bewijslast te verzamelen tegen een 16-jarige scholier die wat met drugs aanrommelt. Indien hij doet wat zijn baas hem opdraagt zal de jongen voor zo'n zeven jaar de gevangenis in gaan en dat begint aan zijn geweten te knagen. Is dat niet een erg zware straf voor zo'n jong iemand, en wat zal het met zijn toekomst doen?


Cristi blijft braaf de jongeman volgen en schrijft zijn rapporten over de zaak, maar ook daar blijkt uit dat hij er tegenop ziet om hem daadwerkelijk op te pakken. Dit zorgt uiteraard voor de nodige conflicten met zijn baas en dit is uiteindelijk verantwoordelijk voor de meest pakkende scène van de film, waarin de hoofdpersoon met een woordenboek voor zich de definities van woorden als wet en moraal moet opzoeken. Dit lange stuk van tien minuten is als één geheel opgenomen en dat maakt het samen met het statische camerastandpunt nog beklemmender.

Ook elders in de film is zo'n discussie te vinden die in één lange take is opgenomen, met ook daar weer de eigenaardigheden van het begrip "taal" centraal. De stukken zorgen niet alleen voor een glimlach op je gezicht, ze zetten je ook daadwerkelijk aan tot nadenken. De film is verder opgenomen zonder technische hoogstandjes of trucjes en dat draagt alleen maar bij aan de sfeer, hoewel een goed aantal mensen de film daarom wellicht saai zal vinden.


Toch is Police, Adjective zeker de moeite waard, Porumboiu laat wederom zien veel in zijn mars te hebben en de film maakt je nieuwsgierig naar zijn volgende project. Tot die tijd kunnen we met veel plezier kijken naar deze film die politiewerk, politiek en taalkunde knap combineert. Tot slot is hoofdrolspeler Dragos Bucur nog zeker het noemen waard, net als de film in zijn algemeen speelt hij alles redelijk droog, maar dat draagt alleen maar bij aan het effect. De Roemeense cinema bloeit als nooit tevoren, en daar kunnen we alleen maar blij mee zijn!