De bekendmaking van de gruwelijkheden die zich voltrokken in Guantanamo Bay heeft vrijwel iedereen in de Westerse wereld geschokt, vele mensen vroegen zich af hoe de Amerikaanse regering zo wreed kon zijn in hun martelpraktijken. De gezaghebbers probeerden hun hachje nog te redden door uit te leggen dat je soms erg ver moet gaan om de waarheid boven tafel te krijgen, maar het mocht niet baten. Obama kondigde bij zijn verkiezing aan spoedig de bijzondere gevangenis op te doeken, maar de hele zaak heeft er op zijn minst voor gezorgd dat er een discussie op gang is gekomen.

Hoe ver mag je gaan bij het verhoren van vermeende terroristen? Dit is de vraag die regisseur Gregor Jordan centraal laat staan in Unthinkable, met de hoop dat de kijker de bioscoopzaal verlaat met een eigen, doordachte mening. De film opent met Michael Sheen als de zichtbaar nerveuze Steven Arthur Younger die een tape opneemt voor de Amerikaanse regering. Hij heeft naar eigen zeggen drie nucleaire bommen verstopt in grote Amerikaanse steden, en als zijn nog bekend te maken eisen niet ingewilligd worden zullen die dood en verderf zaaien onder de bevolking.


Het team van speciaal agent Helen Brody (Carrie-Anne Moss) houdt zich bezig met het monitoren van potentiële terroristen op Amerikaanse bodem en per abuis stuurt ze haar mannen naar het huis van Henry Humphries, die echter beschermd blijkt te worden door de regering. Wanneer Younger wordt opgepakt wordt de agente naar een geheime loods gebracht om de verhoringen te leiden, maar tot haar verbazing blijkt ook diezelfde Humphries daar aanwezig te zijn.

Hij blijkt al snel een expert te zijn in het martelen van mensen om zo bekentenissen uit ze te krijgen, iets waar Brody maar moeilijk mee om kan gaan. De klok tikt echter door en ze moet samenwerken met de wrede martelaar om het Amerikaanse volk te beschermen. Veel boeiende verhaallijnen hoef je hier niet bij te verwachten; er zitten wat aardige twists in het verhaal, maar dat is niet waar het hier om draait.


De ondervragingsscènes doen sterk denken aan de tv-serie 24, maar dan gepropt in iets langer dan anderhalf uur. Het mag geen verrassing heten dat hetgeen zich op het scherm voltrekt steeds wreder wordt, maar de film haalt daarmee wel zijn hoofddoel: je voelt je als kijker soms bijna medeplichtig en je vraagt je af hoe ver je zelf zou gaan als jij de beslissingen moest nemen. Wat dat betreft is film dus zeker geslaagd, al is het jammer dat het verhaal verder weinig om het lijf heeft.

Het acteerwerk van Carrie-Anne Moss is prima, haar gezicht weet ze goed af te wisselen tussen de koele agente en een door haar emoties geleide vrouw, maar de show wordt gestolen door Samuel L. Jackson als de martelaar en Michael Sheen. Hoewel we Jackson al vaker in dit soort rollen gezien hebben is zijn samenspel met zijn tegenspeler bijzonder fris om naar te kijken. Beide acteurs halen het maximale uit het script, wat echter nog niet genoeg is om het geheel echt tot een hoger niveau te tillen. Unthinkable moet het dus niet van zijn summiere verhaal hebben, maar het acteerwerk en de morele vragen die het opwerpt maken het toch de moeite waard.