Het is alweer 26 jaar geleden dat de pure nostalgiefilm The Karate Kid is verschenen, en het zal veel moeite kosten om iemand te vinden die de beroemde "wax on, wax off" scène niet kent. Ralph Macchio speelde daarin verdienstelijk de hoofdrol, maar de show werd natuurlijk gestolen door Pat Morita als de onverbiddelijke Mr. Miyagi. Toen enkele jaren terug aangekondigd werd dat er een reboot aan zat te komen van de reeks was het onmiddellijk de grote vraag wie hem dan zou moeten vervangen, een ondankbare taak zou je zeggen gezien de te verwachten kritiek.

Uiteindelijk is de keuze gevallen op Jackie Chan, die de kans aangreep om samen te werken met jong talent. Er moest immers ook voor de hoofdrol een andere acteur aangetrokken worden en het was voor de makers belangrijk om iemand te vinden die zowel eigenwijs als sympathiek kan overkomen. Jaden Smith speelde al eerder in een grote film, hij was samen met zijn beroemde vader Will te zien in The Pursuit of Happyness en viel daarbij positief op. Mede door deze acteerprestatie werd het 12-jarige mannetje uitgekozen om de jonge Dre te vertolken in de reboot van de overbekende reeks.


De hele algemene lijnen zijn hetzelfde gebleven, maar in de details is er toch flink gesleuteld aan de succesformule die voorheen al drie vervolgen kreeg. Het belangrijkste verschil is de omgeving, deze keer speelt het geheel zich niet af in Amerika, maar juist in de bakermat van martial arts. We zien hoe Dre Parker noodgedwongen met zijn alleenstaande moeder hun huis in Detroit moet verlaten, omdat ze een baan aangeboden heeft gekregen in China. Uiteraard zorgt dit voor de nodige cultuurverschillen, waardoor het nog begrijpelijker wordt dat de hoofdpersoon het moeilijk heeft op school.

Dre doet zijn uiterste best om vrienden te maken in zijn nieuwe omgeving, maar ontdekt al snel dat buitenstaanders er niet snel geaccepteerd worden. Enkel de knappe Mei Ying kan het goed met hem vinden, maar de pestkop Cheng gooit roet in het eten door te dreigen hem in elkaar te slaan als hij alleen al naar haar kijkt. Wanneer Dre voor de zoveelste keer onder de blauwe plekken zit en uitvluchten zoekt om maar niet meer in de buurt van Cheng te komen, krijgt hij hulp uit onverwachte hoek; de conciërge Mr. Han blijkt een meester in de kung fu te zijn en die biedt uiteindelijk aan om het slachtoffer te trainen in de wereld van de martial arts.


Het mag geen verrassing zijn dat dit uiteindelijk resulteert in een grote finale waarin Dre het op moet nemen tegen diverse jonge vechtersbazen, maar dit is dan ook niet waar het om draait. Net zoals in vele soortgelijke films is het de weg naar het doel waar het om draait, niet dit einddoel zelf. Ook deze keer hebben de makers weer een kenmerkende oefening gevonden die de jonge held moet uitoefenen, in plaats van schoonmaken draagt Mr. Han hem keer op keer op om zijn jas op te hangen en vervolgens weer aan te trekken.

Hij wil hiermee de jongeman bijleren dat hij wat beter om moet gaan met zijn moeder, waarmee gepoogd wordt om de film wat meer diepgang te geven. En hoewel dat niet helemaal goed overkomt zijn de moralen in ieder geval beter vertegenwoordigd dan in de oude films, en eerlijk gezegd is ook het verhaal zelf interessanter dan voorheen. Wat dat betreft zijn de makers er in ieder geval in geslaagd om hun grote voorbeeld te evenaren en zelfs voorbij te gaan, maar de grote vraag is dan natuurlijk hoe het zit met de vechtscènes zelf.


Gelukkig zit het ook met dat aspect meer dan goed, vanzelfsprekend is Jackie Chan weer prima in vorm en laat hij zien hoe het moet, maar ook Jaden Smith heeft duidelijk goed getraind voor de rol. De gevechten zijn uitstekend in beeld gebracht en het is te zien dat Smith vrijwel alles zelf heeft gedaan, wat het realisme ten goede komt. Maar ook buiten deze actiescènes leveren de twee acteurs goed werk af, de zoon van Will Smith laat zien dat hij het talent van zijn ouders geërfd heeft en Chan laat zien ook serieus acteerwerk prima aan te kunnen. Een belangrijke scène waarin hij zijn emoties moet uiten had gemakkelijk verkeerd kunnen uitpakken, maar het werkt wonderwel goed.

Eigenlijk klopt bijna alles dus wel aan deze reboot en het kan dan ook bijna niet missen dat er nog vervolgen aan zullen komen. Het blijft wel jammer dat de studio zo krampachtig aan de oude titel vast blijft houden, want met karate heeft de film niks te maken. Er wordt in het begin nog even gepoogd om het relevant te maken door Dre wat karatemoves te laten gebruiken, maar uiteindelijk is het natuurlijk puur vanwege de marketing gekozen. Dat mag de pret echter niet drukken, The Karate Kid is een opvallend goede remake geworden van een film die nog altijd door vele mensen wordt gewaardeerd. De verontwaardiging was groot toen bekend werd dat Sony een reboot in de startblokken had gezet, maar iedereen kan gerust zijn. Zowel jong als oud zal kunnen genieten van deze hartverwarmende film en daar kan regisseur Harald Zwart trots op zijn.