De creatie van leven is iets wat de mens altijd al bezig heeft gehouden, maar sinds het verschijnen van Mary Shelley's Frankenstein in 1818 zijn de verhalen over hyperenthousiaste wetenschappers die voor God spelen al helemaal niet meer weg te denken uit de literatuur. De essentie van een levend organisme en de bijbehorende morele en ethische vraagtekens fascineren ons om de één of andere reden zo erg dat we maar geen genoeg krijgen van verhalen die dit gebied exploreren. Met Splice hebben we er een moderne variant bij van het monster van Frankenstein, maar vooral nog van zijn schepper uit het klassieke boek.

We volgen het jonge stel Clive en Elsa, die zowel binnen als buiten het laboratorium goed met elkaar overweg kunnen. Hun taak is om uiteindelijk een manier te vinden om op efficiënte wijze eiwitten en dergelijke aan te maken voor een groot farmaceutisch bedrijf, maar het duo is meer geïnteresseerd in het middel dan het uiteindelijke doel. Met baanbrekende technologieën (die we nergens echt duidelijk te zien krijgen) zijn ze in staat om DNA van verschillende soorten te splitsen en te hercombineren, met volledig nieuwe organismen als resultaat. Voor het overkoepelende bedrijf betekent de doorbraak het einde van een fase in het onderzoek en het team krijgt de opdracht om de experimenten af te sluiten om verder te gaan met de volgende stap.


Met name Elsa laat het hier echter niet bij zitten en in het geheim besluit ze verder te gaan met het project door een nieuw organisme te kweken. Deze keer gaat ze echter veel verder dan ooit tevoren door ook menselijk DNA bij het proces te betrekken, waardoor het nieuwe wezen angstig veel overeenkomsten vertoont met de rest van ons. Aanvankelijk vindt Clive het gedrag van zijn vriendin onacceptabel en hij wil het geheime experiment stopzetten, maar wanneer hun creatie steeds sneller groeit en menselijker wordt begint hij meer voor haar te voelen dan hij had verwacht.

De makers hadden het redelijke budget van 27 miljoen dollar tot hun beschikking en dit hebben ze duidelijk voornamelijk gebruikt voor de visuele effecten. Dren (zoals het wezen liefkozend genoemd wordt) ziet er werkelijk prachtig uit en het is soms moeilijk om te zien waar de gefilmde actrice ophoudt en waar er computergegenereerde beelden zijn toegevoegd. De film wordt veel vergeleken met Cronenbergs The Fly, maar in tegenstelling tot die film ziet het wezen er hier juist heel erg glad en bijna aantrekkelijk uit.


Met name de eerste helft van de film werkt uitstekend en laat de potentie van het verhaal zien, maar op een gegeven moment verplaatst de filmlocatie zich van het laboratorium naar een verlaten boerderij, en dan is het begin van het minder interessante stuk van het verhaal. Vanaf dit punt ontspoort het script een beetje en een serieus bedoelde twist die een ongemakkelijk gevoel moet overbrengen werkt juist eerder lachwekkend. Richting het einde krijgen we zelfs te maken met een stuk meer horror, maar in context met de eerdere gebeurtenissen valt dit helaas bijzonder uit de toon.

Splice kan eigenlijk het beste omschreven worden als een B-film uit de jaren '80 met een modern uiterlijk, en met dat in het achterhoofd is het prima mogelijk om je iets minder dan twee uur goed te vermaken. Vincenzo Natali kennen we voornamelijk van zijn culthit Cube, maar na enkele mislukte films is hij met Splice weer helemaal terug als regisseur. In Adrien Brody en Sarah Polley heeft hij bijzonder geschikte hoofdrolspelers gevonden die de juiste emoties meebrengen voor het verhaal, maar het zijn vooral de ethische vraagstukken die de film oproept die hem zo geslaagd maken. De film was een stuk beter als men het einde wat gebalanceerder had gemaakt, maar desondanks mag elke zelfrespecterende thrillerliefhebber deze eigenlijk niet missen.