Reacties (5)

Nohands
zaterdag 2 januari 2016 om 09:18

Mijn eerste film van 2016 viel een beetje tegen....

Ik zal wel wat filmliefhebbers en fans tegen de borst stuiten, maar ik ben blij dat ik deze film thuis op de bank heb mogen kijken...

The hateful Eight is gewoon een "cowboy" versie van Reservoir Dogs.

Zoals vele films van Tarantino, lange dialogen en weinig actie. Er was wel actie, maar ook weer geen echte actie noemenswaardig. (voor mij dan)

En dan de acteurs die al in andere Tarantino films hebben gezeten, beetje jammer eigenlijk, hij had wel wat oudere "vergeten" acteurs uit de kast kunnen halen.

De rest van de cast is niet slecht en het zijn toch allemaal goede acteurs, vond zelf Walton Goggins met zijn markante kop en zijn smerige tandvolle glimlach er boven uit springen.

Ik heb hem zelfs niet in één keer afgekeken maar in 3 keer, puur omdat ik mijn aandacht niet kon houden.


Het zal wel aan mij liggen, toch geen slechte film maar weer een overhypte film van Tarantino, you love it or you hate it, or in between

EdwinBeek
zaterdag 9 januari 2016 om 17:58

"Reservoir Dogs" in western-thema dekt de lading heel aardig. Maar er zit genoeg tierlantijn en entertainment omheen verpakt dat ik het Tarantino vergeef.

Zoals de prachtig wijdse 70mm fotografie ( 2.76:1 is BREED, mensen) en kleurdieptes die doen denken aan het oude Hollywood van weleer. Plak daar nog eens een ouverture, intermission en streng ingebouwde pauze van 12 minuten aan vast en je hebt wat mij betreft het ideale film-event voor de cinefiel. Of de score van mijn favoriete componist Ennio Morricone. Tarantino hint naar horror en Morricone onderstreept het. De score is spaarzaam, maar altijd raak. De ouverture doet wonderen om de juiste sfeer neer te zetten. Ook de plaatsing van de intermission is slim geplaatst.

De personages zijn rot tot op het bot. De cast geniet daarvan. Overacting, maar in de goede zin van het woord. Met name Walton Goggins en Demián Bichir kon ik erg waarderen. Kurt Russell is altijd fijn. Tim Roth deed Christoph Waltz nog eens dunnetjes over, maar dat stoorde mij allerminst. De cast moet lange tijd met elkaar doorbrengen op één locatie. Beproefd recept. Door keihard racisme en politieke verschillen steekt Tarantino in slakkentempo verschillende lontjes aan die uiteindelijk het kruit doen ontploffen. En dat heeft gevolgen die doen denken aan horror; de vergiftiging blijft spoken in m'n hoofd. Evenals de sadistische pijp-scene net voor de pauze en de eveneens sadistische ophanging aan het eind. Daar heb ik moeite mee. Dan voel ik me schuldig zitten in mijn stoel. Heb ik voor deze wansmaak geld gegeven? Is dit Tarantino die grenzen opzoekt en WIL dat het schuurt? Die het geweten van z'n publiek uittest? Of is de man zelf gewoon gestoord? Geen idee, maar het zorgt ervoor dat ik niet helemaal oprecht kan genieten van de film...

Heeft Tarantino onder dit bloedvergieten nog iets gewichtigs mee te delen? Daarvoor moet ik 'm nog eens kijken. Het Christus-shot aan het begin doet vermoeden van wel. Maar een stemmetje in mijn hoofd zegt niet te diep te hoeven graven bij deze regisseur. Hij suggereert diepte, maar heeft het niet...

En Tarantino spint z'n verhaaltje weer te lang uit naar mijn zin. Wanneer durft er eens iemand naast hem te zitten om te zeggen; "Jammer van je gevatte dialoog maar er moet hier geknipt worden. Dat komt het ritme en de impact van de film ten goede!" Ik vrees niemand...

Hagar
zondag 10 januari 2016 om 11:31

Bijna volledig eens met Edwin. Ik heb genoten van dialogen, kon met name de eerste 20 minuten de grijns van mijn gezicht niet wegkrijgen, waarna het kortstondig inzakte, waarna.... Nou ja, het een Tarantino film werd.
Ik heb een haat-liefde verhouding met de man. Hij heeft stijl en visuele flair en daar hou ik enorm van. Heerlijke personages met geweldige dialogen... En liters en liters bloed. Daar hou ik dus absoluut niet van, en het valt niet te voorkomen als je een Tarantino ziet, wat als gevolg heeft dat dit pas mijn tweede Tarantino film is. Zijn smaak voor personages, dialogen en stijl ken ik dan ook slechts uit fragmenten en trailers. Maar ik heb me niet vergist, want deze film bevestigde elk van mijn vermoedens.
Het overtrof helaas mijn vermoeden van het bloederige. Deze film is ronduit goor. En waar Edwin zich ongemakkelijk voelde, wilde ik gewoon het mes in de film zetten. Dit had net zo goed met minder of met slechts suggestie gekund.
Over het verhaal heb ik in sommige details wel wat kleine vraagtekens ( Tim Roth speelt iemand die zich voordoet als beul, en geeft menig dialoogje weg over hoe het is om een professionele beul te zijn, maar blijkt vervolgens de boel bij elkaar gelogen te hebben... Da's een hoop diepte in de leugen, en daarmee niet geloofwaardig. Ik denk dat Tarantino slechts graag wilde dat het publiek hem geloofde, en och, we weten weinig van de geschiedenis van deze man, wellicht WAS hij wel beul voor hij zijn ware professie in deze film koos, dus het valt goed te praten. Toch een klein smetje, en zo waren er meer. , maar die mogen de pret niet drukken. De muziek van Ennio Morricone is, waar aanwezig, erg mooi! En zoals gewoonlijk bij Tarantino is de rest van de soundtrack ook perfect geplaatst. Helemaal prima, dit!
Al met al: Ik vrees nog steeds voor het geweld, maar heb bewezen dat ik een Tarantino film kan trekken. Ik weet niet zeker of ik ze allemaal af ga, maar denk dat zeker Django Unchained nog wel eens gekeken gaat worden. En ook Hateful Eight gaat nog wel eens een kans krijgen. Al zet ik hem dan misschien op een zeker punt uit.

MRDammann
zaterdag 30 januari 2016 om 14:07

Het is niet Tarantino's beste verhaal, maar de climax, en ook de cinematografie maken veel goed. Net zoals de soundtrack van Ennio Morricone. In tijden niet zo'n goede soundtrack gehoord, die zo goed paste bij de film. Hopelijk wint hij daarvoor eindelijk een Oscar.

Walter
zondag 29 oktober 2017 om 17:42

Tja. Ik vond de film niet zo goor of problematisch als Hans en Edwin. Vond beide elementen wel vermakelijk. (De scène uit Pulp Fiction waarin een agent iemand anaal verkracht is veel meer op het randje dan wat hier gebeurt. En in Django Unchained zitten twee scènes die ik zo smerig vond dat ik wegkeek. Wat ik maar wil zeggen: Tarantino is ruim binnen zijn eigen bandbreedte gebleven.) Ik vind The hateful eight niet zo geslaagd om een andere reden: er mist iets. Wat dat is, daar kan ik de vinger niet op leggen. Teveel op de automatische piloot? Nergens echt spannend? Ik weet het niet, maar ben, met Nohands blij dat ik er destijds niet voor naar de bios ben geweest. Dit is een van Tarantino's minste films.